Synowa to umęczona lebioda, która całymi dniami leżałaby na kanapie. Tylko przynieś, podaj, pozamiataj, a i tak narzeka
Kiedy moja synowa zaczęła skarżyć się na wieczne zmęczenie, myślałam, że może rzeczywiście coś jej dolega. Jednak im więcej czasu spędzała na kanapie, tym bardziej moje wątpliwości rosły…
Postanowiłam zajrzeć za kulisy jej codziennego życia i odkryłam coś, czego w życiu bym się nie spodziewała. Ta prawda zmieniła wszystko…
Zaczęło się od niewinnych narzekań
Synowa, Aneta, wprowadziła się do nas z synem, kiedy ich mieszkanie było w remoncie. Miałam nadzieję, że ten układ będzie przejściowy. Początkowo było nawet w porządku, choć Aneta często narzekała na zmęczenie. Twierdziła, że praca ją wykańcza, a po powrocie do domu nie ma siły nawet na sprzątanie czy gotowanie. Zrozumiałam to – młodzi mają teraz tyle na głowie. Ale kiedy zauważyłam, że praktycznie każdą wolną chwilę spędza na kanapie z telefonem w ręku, zaczęłam się irytować.
„Nie rozumiem, dlaczego ona nic nie robi”
Moje irytacje rosły, kiedy widziałam, jak mój syn po pracy gotuje obiady, sprząta i zajmuje się dzieckiem. Aneta leżała na kanapie i wydawała polecenia: „Kochanie, przynieś mi kawę”, „A mógłbyś posprzątać w kuchni?”. Nawet dziecko przychodziło do mnie, prosząc o zabawę, podczas gdy jego matka tłumaczyła, że „musi odpocząć”. Pewnego wieczoru, gdy znów narzekała na swoje problemy, nie wytrzymałam i wybuchłam.
– Aneta, czy nie widzisz, że twój mąż haruje jak wół? A ty tylko leżysz i narzekasz! Może czas coś zrobić? – rzuciłam.
W odpowiedzi usłyszałam: – Pani tego nie zrozumie. Ja naprawdę mam ciężko.
Kłótnia, która wszystko zmieniła
To była iskra, która podpaliła beczkę prochu. Aneta zaczęła podnosić głos, twierdząc, że nikt jej nie rozumie i że jej życie jest wyjątkowo trudne. Twierdziła, że ma problemy zdrowotne, które sprawiają, że nie może funkcjonować jak inni. Moje pytania o konkretne diagnozy tylko ją rozsierdziły. Skończyło się trzaskaniem drzwiami i burzliwą ciszą.
Mój syn próbował załagodzić sytuację, tłumacząc, że Aneta faktycznie ma pewne problemy, ale kiedy zapytałam, dlaczego nie szuka pomocy, wzruszył ramionami. Wtedy postanowiłam przyjrzeć się temu bliżej.
Co odkryłam?
Pewnego dnia, kiedy Aneta była w pracy, przypadkiem znalazłam na stole list. Był od jej lekarza i dotyczył wyników badań. Okazało się, że Aneta jest zupełnie zdrowa. Zrobiło mi się gorąco. Nie byłam pewna, jak zareagować. Postanowiłam poczekać, aż sama powie prawdę.
Ale zamiast tego, kilka dni później, zauważyłam coś jeszcze dziwniejszego. Aneta wychodziła z domu każdego dnia na kilka godzin, rzekomo na siłownię. Tymczasem spotkałam ją w galerii handlowej, gdzie spędzała czas w kawiarni z koleżankami. Postanowiłam z nią porozmawiać.
Konfrontacja
– Aneta, spotkałam cię w galerii. Myślałam, że jesteś na siłowni – zaczęłam łagodnie.
Jej reakcja była natychmiastowa i obronna. – Każdy ma prawo do chwili dla siebie! – krzyknęła. – A pani mnie wiecznie ocenia!
Nie mogłam już dłużej milczeć. Pokazałam jej list od lekarza i zapytałam, dlaczego udaje, że jest chora. Aneta wybuchła płaczem i przyznała się. Twierdziła, że czuje presję bycia „idealną żoną i matką” i w ten sposób próbowała wymusić na nas więcej zrozumienia i wsparcia.
Jak skończyła się ta historia?
Mój syn początkowo był w szoku, ale postanowili wspólnie nad tym popracować. Aneta zaczęła chodzić na terapię, by nauczyć się radzić sobie z presją i emocjami, zamiast uciekać w wymówki.